Shefqet Avdush Emini nuk përmend asgjë, por fytyrat e personazheve të tij më nxitin më evokojë. Ai është me të vërtetë një piktor i stilit të lartë, por ky nivel nuk ishte nga ajri i hollë, pasi atij i paraprinë shumë kolona klasike në jetë. Imazhet e mbivendosjes së hijes dhe dritës në artin klasik evropian dhe të tjerët, por ai nuk e atrofizoi karakteristikën e modernizmit nga teknikat e strukturës dhe shquarjes kromatike dhe linjës në hapësirë e ngjyrës dhe tonifikimit, pasi ai nuk ishte vetëm një përcjellës i përvojave të tjerëve, por afluvial artistik dhe i sinqertë në hulumtimet dhe vizionet e tij artistike, ai zotëronte aftësinë e fortë ngjyrash që ruanin minimumin me ndikim të tij gjatë Studimit, përveç një psike romantike dhe një vizion inspiruese i fuqishëm, është në gjendje të dallojë qenien e brendshme të personazheve që i përshkruhet, dhe t’i shkojë asaj nga shpirti dhe ndjenja e tij. Me gjithë vizionin e tij më shumë se një stacion plastik, përshtypja kryesore e tij është se ai është një piktor klasik i të parë, nën një stres impresionist apo ekspresiv herë pas here, pasi ai i zotëron të gjitha këto karakteristika, dhe mbetet vërtet për fjalojnë ti në tërësinë më themelore, i cili ka mbetur person Obsesionet e tij njohëse, duke filluar nga portretizimi i tij i thjeshtë dhe karakteri i pastër, atmosfera dhe peizazhet e ekzekutuara nga një stil impresionist, deri te format që formatojnë strukturën dhe ritmin dhe simbolike ekspresive, plot me ndjeshmëri përtej qetes irëm. Respektimi i emrit të tij mund të jetë shumë herë i lidhur me zhvillimet dhe teknikat e varura në formën e portretit, dhe ai mund të mbështesë dhe të zgjerojë idetë e portreteve, veçanërisht për të ndarë, mbështetur dhe përvetësuar portretet e shkëlqyera të portreteve, që nuk janë aspak të dukshme, as sentimentale, ndjenjat e veçanta që gjenden guximin e ngjyrës dhe depërtimin e shprehjes së karakterit të portretit janë të afërta dhe qëllimshëm të lidhura me aftësinë e artistit për të qenë në gjendje të formulojë çfarëdo tematike të ofruar nga teknika dhe trajnimi emocional teksa që do të shprehet, dhe spontaniteti në përmendjen e temës mund të thuhet se është një e arritur e përbashkët në karrierën e tij të gjatë, përmes fazave të tij të ndryshme, është se ai është një artist i aftë në mjetet dhe materialet e tij, dhe merret me pikturimin me përgjegjësi dhe ndjeshmëri të lartë, e cila nuk është në dispozicion për shumë njerëz, dhe ka një aftësi të arsyeshme anatomike, por tipari i tij më i rëndësishëm është aftësia e tij e jashtëzakonshme për të tërhequr fytyra, po përkundrazi! Mund të thuhet, pa frikë, se të gjitha obsesionet që ai krijoi mbizotëruan nga artisti. Buzëqeshja e Mana Lizës, dhe kjo i referohet ndikimit të tij nga artisti i famshëm italian Leonardo da Vinçin, por këto fytyra trajtohen me përftime nga Rembrandti, i cili është më i famshmi për shpërndarjen e dritës dhe hijes në veprat e tij. Në çdo rast, këto fytyra, të marra nga qyteti evropian dhe fshat, janë të mbështjell ura nga një trishtim i fshehur dhe një sfidë e kthjelltë, një heshtje e izolimit, ngjitës dhe jetës. Ai përdor shkallën e ngjyrave të ngrohta (të kuqe, portokalli, kafe dhe të verdhë), dhe bluja në të infiltrua dhunshëmshme me thjeshtësinë të ndrojtur dhe këmbëngulës, dhe edhe blu filloi të zgjuarën dhe të diversifikohet, sinë hapësira ashtu edhe në mbivendosjen që vënë në lëvizjen e tij, për të lëvizur pak nga pak nga realizmi në abstraksion, i cili është tipari më i rëndësishëm dhe puna e tij Ky i fundit, dhe themelues i një forme më shumë nga realizmi i tij. Mund të thuhet se ai e trajton artin si të zemrës dhe të ngrohta shpirtërua emocioni që ai në mjedisin dhe rrethinën, kështu që ai e trajton si e transferon emocion që çartë dhe njerëzit në pikturuat e tij, dhe ndjenjat e tij vullkani i tij i brendshëm që e ka mbrojtur atë deri më sot është rezultati i Albana dhe tiparet (artisti dhe shoqëria), por ai kërkon anën legjitimiteti e tij artistik, atëherë tëpazëhet e Artistit si domethënëse dhe me thellësi është në gjendje të përpunojë këtë thelb të brendshëm dhe ndjenjat e tij në një mënyrë të rafinuar dhe të brendshme. Dhe ai shprehet me veçanti vizuale, ndërsa ai e vizaton me sinqeritet dhe transparencë të brendshme. Dhe kështu kur siguron të gjitha këto cilësi, e bën pikturën e tij të bëhet e fuqishme në mënyrë estetike, nga transparenca Teksti dhe notifikimi në hapësirë, dhe lëvizja lineare dhe përshkon strukturën e ngjyrës dhe pikturës së bashku, në korist dhe lëvizje emocionale të tërë.“ për të nxjerrë në pah ngarkesën e kërkuar, por më vonë ajo shpërndahet me shumë nga linjat e saj, dhe përqendrohet vetëm në estetikën e hapësirave dhe ngjyrat e saj harmonike në një përbërje të menduar. Bashkimi i kali grafisë me ngjyra në delikatesë, pastërti dhe senesë romantik, nuk ndahet nga asnjë prej veprave të tij, por ky romantizëm është një ndjenjë romantike dhe jo temë, dhënë përputhje me rrethanat shprehja mbeti emocionuese dhe jo tragjedia e kritikut dhe artistit Mohamed Abu Zureik.”

Përshkrimi poshtë fotos:

Art critic from Jordan, Muhammad Abu Zraiq With Google translate

Critic from Jordan, Muhammad Abu Zariq

Shefqet Avdush Emini says nothing, yet the faces of his characters provoke and evoke within me a response. He is, without doubt, a painter of the highest order. But such a level was not achieved out of thin air—it was preceded by many classical pillars laid down throughout his life. The images of overlapping shadow and light from European classical art and beyond are evident in his work. Yet, he did not atrophy or abandon the characteristics of modernism in terms of structural technique, chromatic emphasis, spatial line, color, and tonal gradation.

He is not merely a transmitter of others’ experiences, but rather an artistic tributary—sincere in his research and creative visions. He possesses a powerful command of color that retained its unique expressive quality from his academic studies. Alongside this stands a romantic psyche and a compelling inspirational vision. He has the ability to perceive the inner being of the figures he paints, approaching them with his spirit and sensitivity.

Though his vision surpasses mere plastic form, the dominant impression he gives is that of a classical painter at first glance—though often under impressionist or expressionist stress—because he encompasses all these characteristics. At his core, he remains an essential and fundamental artist. His intellectual obsessions have persisted—from his simple portraits and pure characters, the atmospheres and landscapes rendered with impressionist style, to forms that shape structure and rhythm, filled with expressive symbolism and profound sensitivity beyond stillness.

The respect attached to his name is often closely linked with the developments and techniques of portraiture. He is capable of supporting and expanding the very ideas of portraiture—especially to share, embrace, and internalize outstanding portraits that are never obvious or sentimental. The unique feelings embedded within the courage of color and the depth of character expression are intimately and deliberately tied to his ability to formulate any subject offered by technique and emotional training.

His spontaneity in approaching a theme could be considered a hallmark of his long career. Across its many stages, he has demonstrated that he is a master of his tools and materials, painting with a sense of responsibility and heightened sensitivity—a rarity among many. He possesses a reasonable anatomical accuracy, but his most notable feature is his exceptional ability to draw faces. Indeed—on the contrary—it could be said, without hesitation, that all the obsessions he has conjured stem from within the artist himself.

The smile of the Mona Lisa—this points to his influence from the great Italian master Leonardo da Vinci. But these faces are also treated with the legacy of Rembrandt, most renowned for his use of light and shadow. In any case, these faces—drawn from the European city and countryside—are wrapped in a hidden sadness and a lucid defiance, a silence of isolation, sticky with life and experience.

He uses a palette of warm tones (reds, oranges, browns, and yellows), and the blues infiltrate with a violently soft humility and persistence. Even the blue has become more awakened and diversified—both in spatial application and in the layering that moves within his compositions. This gradually propels the work from realism toward abstraction—an essential feature of his later works, establishing a new form evolved from his realism.

It may be said that he treats art as something of the heart and of emotional warmth—drawing from his environment and surroundings and transferring these emotions clearly and humanely into his paintings. His feelings—his inner volcano—have protected and guided him until now. This is the outcome of an alliance between essence and archetype (the artist and society). But he also seeks the legitimacy of his artistic identity.

Thus, the identity of the artist becomes meaningful and profound—capable of refining and processing this internal essence and his emotions in a subtle and intimate manner. He expresses with visual distinctiveness, drawing with honesty and internal transparency. And when all these qualities are brought together, his painting becomes aesthetically powerful—through the transparency of tone and the toning of space, and through the linear movement that traverses both the structure of color and the totality of the painting, flowing through the corridors of emotional motion.

This is all done to highlight the desired intensity, but eventually that intensity is diffused by many of its lines and becomes focused solely on the aesthetic of space and the harmonic colors within a well-thought composition. The fusion of calligraphy and color—with delicacy, clarity, and romantic sentiment—is present in all of his works. But this romanticism is a feeling, not a theme. In accordance with the circumstances, the expression remains emotional—but not tragic—as seen in the reflection of the critic and artist Muhammad Abu Zureik.

Caption beneath the photo:

Art critic from Jordan, Muhammad Abu Zureik (with Google Translate)
Critic from Jordan, Muhammad Abu Zureik